In ordine O. Hieronim – prowincyal.

Urodził się najprawdopodobniej w Warwaryńcach (pow. termbowelski) jako syn Andrzeja, właściciela tej posiadłości i Elżbiety z Wydżgów. Był młodszym bratem Stanisława O.P. in ordine O. Ambrożego, wikariusza prowincji ruskiej (1632) i stryjecznym bratem Mateusza O.P. in ordine O. Waleriana, prowincyala Prow. polskiej (1626-31) oraz ciotecznym bratem Jana Stefana Wydzgi, kanclerza W. Kor. Arcybiskupa Gnieźn., Prymasa Polski. Jako wychowaniec klasztoru lwowskiego Bożego Ciała, zdaje się już po święceniach kapłańskich wyjechał na dalsze studia do Bolonji, gdzie w 1635 uzyskał lektorat z teologji i artuim. Nostryfikował go po powrocie do Polski w Studium Generalnem Lwowskiem, składając powtórny egzamin (1643) i w tym, że zakładzie został bakałarzem (1645) oraz doktorem (1648). Stefan Kneler, prefekt ap. misji krajowych wyznaczył go w 1640 na misjonarza w Konstantynowie. Wybrany w 1644 na prowincyala prowincji ruskiej od razu spotkał się z trudnościami w związku z nowopowstałą w tym że roku kongregacja litewska, która usiłowała przywłaszczyć sobie niektóre klasztory ruskie.

Obronę granic swojej w Rzymie i u króla Władysława IV powierzył wpływowemu o. Janowi Dominikowi Rozniatowskiemu, ale spór przeciągnął się do 1647, gdyż w Warszawie sprawę ruska paraliżował O. Marcelin Doroszewski, kaznodzieja Władysława IV i członek kongregacji lit. Grocholski tym czasem zajął się organizacją generalnego studium we Lwowie, dla którego jeszcze w 1636 przywiózł przywileje bolońskie, a teraz (1645) wszczął proces z rodziną Belzeckich o fundacje Jakuba Brachowskiego dla 2 stypendystów Prow. ruskiej w rzymskim klasztorze Sopra Minerva. W 1647 jeździł na kapitułę generalną do Walencyi, gdzie otrzymał pozwolenie przeniesienia (powtórnego, bo pierwszy raz przeniesiono je tam w r. 1622) generalnego studium z klasztoru Bożego Ciała do klasztoru św. Maryi Magdaleny extra muros we Lwowie oraz zatwierdzenie nowo założonych placówek: w Przyluce, fundacyi Jeremiego Wiśniowieckiego, w Byszowie, fundacyi Anny Nitosławskiej, oraz w Lipowcu, fund. Adama z Grodzimierza Wirgi, przy poparciu Dominika ks. na Ostrogu i Zasławiu.

Grocholski starał się o zaludnienie niezagospodarowanych obszarów klasztoru konstantynowskiego, Smolińskiego (Puciatyn) i ozernichaskiego, gdzie prawą ręką był mu pod tym względem O. Wacław Grotowski, kolonizujący miasteczko klasztorne Mryn. Kolonizacya Grocholskiego polegała na ściąganiu osadników, dając im wygodne warunki bytowania i uwalniając częściowo od pańszczyzny. U schyłku jego rządów rozpoczęła się tragedya Prowincyi ruskiej. Kazacy Chmielnickiego zburzyli klasztor w Kudaku, w lipcu lub sierpniu 1648, zniszczyli Tulczyn i Konstantynów, gdzie właśnie miała odbyć się kapituła wyborcza nowego prowincyala; odbyła się, więc 8.IX tegoż roku we Lwowie, gdzie na następce Gr. go wybrano jego przyjaciela Szymona Okolskiego. Ten ostatni dedykował Gr.mu swoje dzieło “Russia florida”. W 1649 Gr.ki został wybrany na przeora w Kolomyji i tam zmarł w maju 1652.