Anna Grocholska urodziła się 1 września 1931 r. w Falentach pod Warszawą, jako piąte dziecko Adama Remigiusza Grocholskiego i Barbary z Czetwertyńskich. Po niej w rodzinie Grocholskich przyszło na świat jeszcze czworo dzieci. Ojciec – zawodowy oficer – wsławił się odwagą podczas hitlerowskiej okupacji (m.in. dowodził „Wachlarzem”, ranny podczas Powstania Warszawskiego). W wolnych chwilach oddawał się malarstwu i z wielkim talentem wykonywał rysunki piórkiem. A.R. Grocholski zmarł w roku 1965 w wieku 77 lat. Matka – (zmarła w 1970, mając 70 lat), obdarzona dużym talentem artystycznym, o którym świadczą pozostawione przez nią piękne akwarele, nie mogła go jednak rozwinąć, poświęcając cały swój czas i energię przede wszystkim wychowaniu dziesięciorga dzieci.

Anna, po ukończeniu w 1951 liceum Sióstr Niepokalanek w Wałbrzychu, rozpoczęła studia na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, początkowo w pracowni prof. Stanisława Czajkowskiego, następnie w pracowni rzeźby prof. Franciszka Strynkiewicza. Dyplom uzyskała w 1957 roku i z całą świadomością podjęła decyzję poświęcenia się sztuce sakralnej. W 1958 roku wykonuje w kościele św. Antoniego w Pruszkowie płaskorzeźbę (gips patynowany) „Kazanie św. Antoniego do ryb”, w 1959 w kościele św. Marcina w Warszawie duże płaskorzeźby (kamień – Brenna), przedstawiające św. Marcina na koniu z żebrakiem i św. Marcina biskupa. W latach 1963-1964 (dzięki otrzymanemu stypendium) przebywa we Francji, gdzie zwiedza katedry i kościoły romańskie. Od tego czasu mistrzem Anny Grocholskiej staje się Gistlebertus – żyjący w XII wieku rzeźbiarz, autor wszystkich rzeźb w katedrze w Autun. Artystka uczęszczała na wykłady w Paryskim Instytucie Katolickim, m.in. wykłady o. De Lubaca, o. Chenu, Liegere’a. Należy też do założonego przez o. Jeana Danielou Cercle St. Jean. Ojciec Danielou, uczestnik toczących się w tym czasie prac Soboru Watykańskiego II, systematycznie przybliżał i wyjaśniał uczestnikom spotkań problematykę soborową. Po powrocie do Polski Anna Grocholska projektuje wnętrza kaplic: kaplicę ks. Prymasa Stefana Wyszyńskiego w Warszawie (ul. Marsa), kaplicę w domu Sióstr Niepokalanek w Warszawie (ul. Idzikowskiego, kaplica ta potem została częściowo zmieniona), podziemną kaplicę dla oo. Redemptorystów w Warszawie na Nowym Mieście. Podejmuje też prace konserwatorskie (pałace w Radzyniu i w Lubartowie, pokamedulski kościół na Bielanach w Warszawie, pomnik Matki Boskiej w Prudniku). W latach 1977 – 1981 wykonuje polichromię drewnianego kościoła w Starej Miłośnie, za co otrzymuje Nagrodę Brata Alberta w dziedzinie malarstwa. W latach 1980 – 1983 pracuje nad Drogą Krzyżową w kościele św. Józefa w Kielcach na Szydłówku (płaskorzeźby w wapieniu). Za tę pracę otrzymała Nagrodę Brata Alberta w dziedzinie rzeźby. W latach 1987 – 1989 maluje Drogę Krzyżową, w domu macierzystym „szarych” urszulanek w Pniewach. W 1985 roku przystępuje do pracy nad Stacjami Drogi Krzyżowej dla Zgromadzenia Księży Marianów. Droga Krzyżowa znajduje się w Górze Kalwarii koło Warszawy w parku nie opodal kościoła Wieczerzy Pańskiej, w którym spoczywa założyciel Zgromadzenia, Czcigodny Sługa Boży Stanisław Papczyński. Wśród mistrzów, którym zawdzięcza swą formację intelektualną i duchową, Anna Grocholska wylicza rodziców, niepokalanki z liceum w Wałbrzychu i w sposób szczególny ks. Antoniego Marylskiego. Dzięki niemu mogła poznać wszystkich wybitnych ludzi Kościoła w Polsce i poza jej granicami.

Anna Grocholska mieszka w Warszawie.