Grocholski Antoni (1767 – 1808), marszałek gub. Bracławskiej. Ur. 7 VII w Tereszkach w pow. Starokonstantynowskim, syn Franciszka, podkomorzego i Heleny Lesznickiej. Służbę publiczną rozpoczął w wojsku w r. 1786, rotmistrzem kawalerii narodowej został w r. 1789, a w r. 1792, jako komisarz, a potem prezes Komisji Porządkowej Cywilno-Wojskowej woj. Bracławskiego, energicznie rekwirował magnackie milicje, ekwipunek i żywność dla armii ks. Józefa Poniatowskiego. Kawaler Orderu św. Stanisława i Orła Białego, opuścił wojsko w randze gen.-majora. Z działu majątkowego objął Tereszki i znaczne dobra odziedziczone na Wołyniu (klucze: baczanicki, czerwoński, noryński, ozdziutycki). Mianowany marszałkiem nowo utworzonej gub. Bracławskiej, od. r. 1796 parokrotnie marszałkował powiatowi starokonstantynowskiemu. Zapoczątkowane przez ojca zbiory pomnożył pokaźną ilością przywiezionych z zagranicy, przeważnie z Włoch, nabytków w obrazach, rzeźbach i innych dziełach sztuki; posiadał ponadto znaczną bibliotekę. Znany też był z swobodnego trybu życia, ogłady i licznych miłostek. Osiadłszy na wsi podjął w duchu ziemiańskim skromne reformy włościańskie.

W 1805 r. wydał Ustawy dla rolników dóbr klucza tereszkowskiego, głoszące uwolnienie poddanych od robocizn, nadanie im miana „rolników” i obietnicę pełnej, dziedzicznej własności ziemi i zabudowań. Dalsze rozdziały Ustawy normowały nowy ustrój wsi, zawierający postanowienia o obronie od ognia, o sadach, o kasie szpitalnej i gromadzkiej, o magazynach rolniczych itd. Jednocześnie wystawiony Przywilej od dziedzica rolnikom dany zawierał, obok zwolnienia od wszelkich daremszczyzn, przyrzeczenie, że jeżeli w ciągu lat trzech okażą się pomyślne wyniki tej reformy, wówczas otrzymają rolnicy definitywne przywileje na wieczyste dziedzictwo posiadanych gruntów i zabudowań. Nawzajem, gromady wydały zobowiązania tymczasowe na lat trzy. Wszystkie akty powyższe datowane są w Tereszkach 10 IV 1805 r. Do „wieczystego” utrwalenia tej reformy jednak nie doszło. G. Zmarł bezpotomnie w Tereszkach 22 IV 1808 r. Dobra odziedziczył jego brat młodszy, Jan Nepomucen, a ten do sprawy reform już nie wrócił.